Τον Κωνσταντίνο Πουλή τον γνώρισα από το εξαιρετικό δοκίμιο του Τζόναθαν Γκλόβερ: Ηθική απόσταση (εκδ. Έρασμος). Το είχε μεταφράσει και είχε γράψει και ένα εκτενές επίμετρο. Δεν θα ήταν, πιστεύω, υπερβολή να πω ότι το επίμετρο ήταν τόσο έξοχα γραμμένο που επισκίαζε το κείμενο του Γκλόβερ!
Πριν λίγες μέρες διάβασα τη συλλογή διηγημάτων του: Ο θερμοστάτης ( ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΛΑΝΙ). Διηγήματα γραμμένα με τόλμη, χιούμορ, σατιρική διάθεση και απίστευτη ζωντάνια. Τον τελευταίο καιρό πολλοί συγγραφείς γράφουν διηγήματα με τον τρόπο που θα έγραφαν χρονογραφήματα. Μόλις ολοκληρώσουν καμιά δεκαριά, τα εκδίδουν. Είναι επίκαιρα, διαβάζονται ευχάριστα αλλά λογοτεχνία δεν είναι. Ο Πουλής όμως δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Αυτό που γράφει είναι λογοτεχνία! Όλα είναι αξιόλογα αλλά τρία τέσσερα διηγήματα είναι εξαιρετικά και απαιτούν περισσότερες από μία αναγνώσεις για να συνειδητοποιήσεις την αξία τους: "Το κάθισμα του Τζαγκάναθ Σάνκερσεθ", "Ο θερμοστάτης", "Έρως ανεπίκαιρος" και τέλος, ο "Θρίαμβος", του οποίου η δεύτερη ανάγνωση θα πρότεινα να γίνει φωναχτά παρουσία εκλεκτής ομήγυρης...
Πριν λίγες μέρες διάβασα τη συλλογή διηγημάτων του: Ο θερμοστάτης ( ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΛΑΝΙ). Διηγήματα γραμμένα με τόλμη, χιούμορ, σατιρική διάθεση και απίστευτη ζωντάνια. Τον τελευταίο καιρό πολλοί συγγραφείς γράφουν διηγήματα με τον τρόπο που θα έγραφαν χρονογραφήματα. Μόλις ολοκληρώσουν καμιά δεκαριά, τα εκδίδουν. Είναι επίκαιρα, διαβάζονται ευχάριστα αλλά λογοτεχνία δεν είναι. Ο Πουλής όμως δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Αυτό που γράφει είναι λογοτεχνία! Όλα είναι αξιόλογα αλλά τρία τέσσερα διηγήματα είναι εξαιρετικά και απαιτούν περισσότερες από μία αναγνώσεις για να συνειδητοποιήσεις την αξία τους: "Το κάθισμα του Τζαγκάναθ Σάνκερσεθ", "Ο θερμοστάτης", "Έρως ανεπίκαιρος" και τέλος, ο "Θρίαμβος", του οποίου η δεύτερη ανάγνωση θα πρότεινα να γίνει φωναχτά παρουσία εκλεκτής ομήγυρης...
