Ξεκινώντας κανεὶς νὰ διαβάσει τὸ τελευταῖο μυθιστόρημα τοῦ Θανάση Χειμωνᾶ προσκρούει ἀρχικὰ στὸ ὕφος, ἀκριβῶς ὅπως γνωρίζοντας ἕναν ἄνθρωπο προσκρούουμε πρῶτα στὸ πρόσωπο. Μπορεῖ ὁ χαρακτήρας νὰ ἀποδείξει ἄλλα, ὅμως θὲς ἀπὸ προκατάληψη, θὲς διότι μετὰ ἀπὸ κάποια ἡλικία εὐθυνόμαστε γιὰ τὸ πρόσωπό μας, τελικὰ ἀποδεικνύεται ὅτι αὐτὸ ποὺ δείχνει ἡ πρώτη ματιὰ δὲν εἶναι ἄσχετο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ καταλήγουμε νὰ πιστεύουμε.
