Τα όρνια

Η κρίση της Αθήνας είναι εδώ σχεδόν από την επόμενη ημέρα της τελετής λήξης των Παραολυμπιακών Αγώνων του 2004. Δεν ήταν απλά η μεταολυμπιακή μελαγχολία, αλλά η ασυνείδητη, βαθύτερη επίγνωση ότι είχαμε κατορθώσει αυτόν τον ένα και μοναδικό μήνα να δείξουμε τον καλύτερο μας εαυτό, ενώ από κάτω τα όρνια λυσσομανούσαν. 

Δημήτρης Ρηγόπουλος, ιδρυτικό μέλος των Ατενίστας

  

Οι Ατενίστας απεχθάνονται την πολιτική. Η πολιτική μυρίζει μούχλα και παλαιοκομματισμό, ενώ οι Ατενίστας είναι δραστήριοι και φρέσκοι. Δεν ενδιαφέρονται για τα λόγια αλλά για τα έργα. Εκτός όταν μιλούν όσοι φρόντισαν για το δημόσιο προφίλ τους, οι δύο ιδρυτές τους, και εξηγούν ό,τι χρειάζεται προκειμένου να γίνουμε οι καλύτεροι φίλοι: είναι υπέρ των Ολυμπιακών των «χιλιάδων χαμογελαστών εθελοντών του 2004», υπέρ του Mall που είναι «Μεγάλο, λαμπερό, όμορφο. Και παράλληλα τόσο μακριά, αλλά πραγματικά τόσο κοντά», υπέρ του Μνημονίου, που είναι «μια μεγάλη ευκαιρία για να πάει μπροστά η χώρα», υπέρ του Καμίνη, υπέρ της ασφάλειας και της καθαριότητας στην πόλη μας. Εχθροί τους είναι ο αποτρόπαιος Δεκέμβρης του ’08, «η πιο θεαματική ομολογία αποτυχίας μιας ολόκληρης χώρας και φυσικά μιας ιστορικής πόλης» και οι διαδηλώσεις.

Δεν συμφωνώ με το επιχείρημα ότι ο ακτιβισμός αυτού του τύπου είναι κακός διότι «δεν αρκεί». Και τι αρκεί; Οι δράσεις στο επίπεδο της γειτονιάς είναι καλές, υπό την προϋπόθεση ότι δεν αποκλείουν τη δραστηριοποίηση στο ευρύτερο πολιτικό πεδίο. Οι Ατενίστας όμως είναι προγραμματικά αποφασισμένοι να αποκλείσουν την  πολιτική, γι’ αυτό και είναι τόσο αρεστοί στους δημοσιογράφους που θα μας προτιμούσαν χίλιες φορές να ξεκολλάμε τσίχλες από τα πεζοδρόμια, παρά να διώχνουμε τους τουρίστες δυσφημίζοντας την Αθήνα με διαδηλώσεις. Αν προσθέσουμε και ότι αυτές οι δράσεις έχουν, ακριβώς επειδή είναι απολιτικές, ως στόχο μόνο το σπίτι μας, και θεωρούν τους μετανάστες ή τους τοξικομανείς που βρέθηκαν εκεί ως κουτσουλιές στην ασβεστωμένη αυλή μας, συμπληρώνεται η εικόνα μιας δράσης που δεν είναι μόνο ενάντια στην πολιτική, είναι ενάντια στο απλό ενδιαφέρον για όποιον δεν μας μοιάζει.

Ο κοινός τόπος λέει ότι θα πρέπει να διαχωρίσουμε την καλή πρόθεση των πολιτών που αυθόρμητα τρέχουν να εργαστούν ανιδιοτελώς, από τις πολιτικές στοχεύσεις (που εξάλλου είναι ωμά διατυπωμένες, δεν είναι και κανένα μυστήριο) των εμπνευστών του εγχειρήματος. Ίσως όμως να μη χρειάζεται να είμαστε τόσο διακριτικοί απέναντι στους ανθρώπους που ελαφρά τη καρδία εγγράφουν τη δράση τους στο τεφτέρι του Καμίνη και της Γιάννας Αγγελοπούλου, καταγγέλοντας ως εχθρό κάθε πολιτική διεκδίκηση. Την υπογραφή μας και τη δράση μας πρέπει να προσέχουμε πού την τοποθετούμε.

Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, στο ένθετο του ThePressProject.