Ας πούμε κάτι ευχάριστο

Ξεκινώντας τη στήλη «Γιατί δεν κουνιέται φύλλο» γράφαμε στην κατακλείδα του πρώτου κειμένου πως «Δεν μας διαφεύγει το ενδεχόμενο στο μεταξύ να αλλάξουν τα δεδομένα και να τιναχτεί το εγχείρημά μας στον αέρα. Σε αυτή την περίπτωση, ένα έχουμε να πούμε: χαλάλι». Ευτυχώς όλα πήγαν καλά για τη στήλη μας, όντως δεν κουνήθηκε φύλλο. Ο υπερήφανος ελληνικός λαός κράτησε ψηλά τη σημαία της απάθειας και εξακολουθεί να την κρατά με καμάρι και συνέπεια. Δέχεται διεθνή συγχαρητήρια για την παθητικότητά του απέναντι στον εξευτελισμό και την εξαθλίωση, σκύβει το κεφάλι και φιλάει το χέρι που τον καρπαζώνει. Γιατί του Έλληνα ο τράχηλος τον ζυγό τον υποφέρει και δεν λέει και κουβέντα.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η απάθεια είναι ίσως η πιο ευχάριστη πλευρά της περιόδου. Οι χειρότεροι είναι αυτοί που δεν παραμένουν απαθείς, έχουν ενθουσιαστεί, έχουν σηκωθεί από τους καναπέδες τους, συμμετέχουν σε δράσεις με μπόλικο ακτιβισμό και αλληλεγγύη, αποκλειστικά για συνέλληνες. Όταν ξεκίνησε η άνοδος της Χρυσής Αυγής, αναρωτιόμασταν αν θα πρέπει να θεωρήσουμε πως όλοι αυτοί που την ψήφισαν είναι ρατσιστές ή απλώς δυσαρεστημένοι συμπολίτες μας που παρασύρθηκαν. Να και ένα καλό, τώρα δεν έχουμε καμία απορία. Είναι κοινοί φασίστες, ακούν τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής να παραδέχονται στην τηλεόραση ότι θέλουν να αφανίσουν τους ανθρώπους με αναπηρίες, και τους στηρίζουν. Ας μη μασάμε τα λόγια μας πια, είναι γελοίο. Η διαβόητη βολιδοσκόπηση της κοινής γνώμης που διαπίστωσε πως ένας στους τρεις ερωτηθέντες αναπολεί την περίοδο της επταετίας επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Οι απαθείς είναι ο ανθός μας. Ξεκινάμε από κει και κάτω. Όλο και περισσότεροι αναπολούν την εποχή που άνθρωποι σκοτώνονταν και βασανίζονταν για τα πιστεύω τους. Καλορίζικο.

Ας μην κλείσουμε όμως έτσι. Δεν είναι μόνο αυτοί οι Έλληνες. Υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η αναγεννημένη αριστερή ελπίδα, η οσονούπω κυβερνώσα Αριστερά. Όχι η συμβιβασμένη, σαν του Κουβέλη, η δυναμική, των κινημάτων και των λαών. Που μετράει τις δημοσκοπήσεις και το ευρωβαρόμουτρο πριν να ψελλίσει μια άποψη για το ευρώ, που εδώ και τόσο καιρό έχει παγιδευτεί στη γελοιότητα των απόψεων του τύπου «θα είμαστε στο ευρώ, θα μας δίνουν λεφτά, δεν θα τηρήσουμε τις δεσμεύσεις του μνημονίου» και γενικώς ζαμανφού κι απάνω τούρλα. Που αδυνατεί να σηκώσει κεφάλι, δεν μπορεί να περάσει μπροστά ούτε την ώρα που οι άλλοι υπόκεινται σε κυβερνητική φθορά παίρνοντας τόσο σκληρά μέτρα. Τόσος φόβος πια, την ώρα της ακμής της, την ώρα που για πρώτη φορά φαίνεται ότι ο κόσμος μπορεί να την εμπιστευτεί για να δώσει μια αριστερή διέξοδο στην κρίση; Τόσος και περισσότερος. Και με τον λαό και με τις τράπεζες, και με τον λαό και με την Ευρωπαϊκή Ένωση, γενικώς να μην μείνει κανείς δυσαρεστημένος. Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν δίκιο, όλοι οι συνδικαλιστές έχουν δίκιο, και οι μετανάστες έχουν δίκιο, και οι τράπεζες και οι νοικοκυραίοι έχουν δίκιο, όλοι έχουν δίκιο, και εμείς δεν έχουμε Αριστερά. Γιατί η Αριστερά δεν μπορεί να είναι με όλους. Συμμαχία με όλους θα πει ότι φοβάσαι, και ο κόσμος καταλαβαίνει πολύ καλά τον φόβο. Καταλαβαίνει ότι μετράς τα κουκιά πριν να πεις τη γνώμη σου, και σου γυρνάει την πλάτη.

Και ο λαϊκός παράγων; Α, ναι, ο λαϊκός παράγων. Θα εννοούμε φαντάζομαι τον κόσμο αυτόν που ξεχύνεται στους δρόμους. Μόνο που δεν ξεχύνεται στους δρόμους, είναι κάπου αλλού. Με κάτι άλλο ασχολείται. Περιμένει τις γερμανικές εκλογές, γιατί έχει γίνει άσος της γεωστρατηγικής και δεν κάνει άσκοπες κινήσεις, ή ετοιμάζεται για ένοπλη πάλη, πάντως στους δρόμους δεν είναι. Αγανάκτησε όσο αγανάκτησε, αλλά προφανώς τώρα του πέρασε.

Ας ανακεφαλαιώσουμε, λοιπόν, και ας κλείσουμε με μια ευχάριστη νότα. Οι περισσότεροι δεν ζητούν τίποτε. Υπομένουν σιωπηλά τη διάλυση της ζωής τους. Κάποιοι ζητούν κάτι, αλλά εύχομαι ολοψύχως να μην το καταφέρουν, γιατί αν το καταφέρουν, κείμενα σαν αυτό θα μπορώ μόνο να τα σκαλίζω σε πέτρες στη Μακρόνησο. Κάποιοι άλλοι χαίρονται γιατί μέσα σε όλα αυτά ανεβαίνουν τα ποσοστά του κόμματος τους, και μπορεί έτσι να τρουπώσουν κάπου σώζοντας παρεμπιπτόντως και τον ελληνικό λαό, ετοιμάζοντας τουτέστιν τη νέα περίοδο εκπασοκισμού της πολιτικής μας ζωής. Και το κακό είναι ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχουν τα χρήματα για να τραφούν τέτοιες ψευδαισθήσεις.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει διέξοδος. «Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», όπως λέει μια από πιο ηλίθιες κοινοτοπίες της εποχής. Αυτό που εννοεί είναι ότι ο χρόνος περνάει, δεν σταματάει, οπότε οτιδήποτε και αν συμβεί, θα ακολουθήσει κάτι άλλο. Ναι, με αυτήν την έννοια, σίγουρα δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αρκεί να μην έχει ταμπού κανείς ως προς το τι περιμένει. Για να μην κατηγορηθούμε για έλλειψη τόλμης ως προς το προβλεπτικό μέρος των αναλύσεων, να μια πρόβλεψη: στην καλύτερη περίπτωση δεν θα γίνει τίποτα. Αν γίνει κάτι, θα το κάνει ο κόσμος της αγριεμένης ακροδεξιάς, που θα μας κυνηγάει με τα μαχαίρια. Αν το κάνει η Αριστερά, θα κρατήσει λίγο και θα οδηγήσει στην απογοήτευση. Ο αντίλογος στα παραπάνω είναι είτε συναισθηματικός είτε ωφελιμιστικός. Επισημαίνει πως δεν πρέπει να αναπαράγουμε την απογοήτευση, για λόγους στρατηγικής, ή απλώς εύχεται να μην ισχύουν όλα αυτά. Όμως τα τεκμήρια γι’ αυτή τη διάψευση τα περιμένουμε με αγωνία και δεν τα έχουμε δει ακόμα.

Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, στο ένθετο του ThePressProject.