Πώς καταντά κανείς πρόεδρος της δημοκρατίας

Σε έναν διάλογο με τον Παναγιώτη Κονδύλη ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος (Παλαιά και νέα θεότητα, εκδ. Έρασμος 2003) γράφει κάπου: «φωτογενείς ανθυπολοχαγοί κι αθάνατοι Μακρυγιάννηδες γίνονται τα Υπερεγώ των φιλοσόφων εκείνων ακριβώς που θέλοντας να υπερβούν τον “αυνανισμό του πνεύματος” αγκαλιάζουν την “αυθεντική πράξη” και καταντάνε πρόεδροι δημοκρατίας».

Αναλογίζομαι την πορεία της «υπεύθυνης αριστεράς» από τη συγκυβέρνηση με τον Δένδια και τη λοιπή συμμορία, την κριτική στον λαϊκισμό της υπόλοιπης αριστεράς, της ανεύθυνης, που υπήρξε στην πράξη κατασυκοφάντηση κάθε αμφισβήτησης ως λαϊκιστικής, μέχρι την παροχή μιας τέτοιας ακόμη υπηρεσίας στη συγκυβέρνηση, και δεν μπορώ να βγάλω από το νου μου αυτή τη φράση, πως «καταντάνε πρόεδροι δημοκρατίας». Είναι δύσκολο να εξηγήσεις σε έναν φιλόδοξο άνθρωπο τι ακριβώς σημαίνει πως στα μάτια κάποιου που δεν είναι διεφθαρμένος, το καθισιό στον θώκο του προέδρου της δημοκρατίας μπορεί να είναι μια πολύ προσβλητική χειρονομία της εξουσίας προς το πρόσωπό σου, ανταμοιβή για το ότι ασμένως αποδέχθηκες όσα αντιμαχόσουν, και ότι έτσι καταντά κανείς πρόεδρος δημοκρατίας. (Σημ.: αν αποφασίσουν στη ΔΗΜΑΡ να πουν, έστω και τώρα, ότι η αποδοχή μιας τέτοιας πρότασης είναι αδιανόητη, αντί για τα περί κατάλληλου χρόνου και πολιτικού κλίματος, θα χαρώ).

Μιλώντας ο Καραγκιόζης στον Πασά τον διαβεβαιώνει ότι τον πατέρα του τον λέγαν Ελπινίκη και τη μητέρα του Χαράλαμπο. Όταν ο Πασάς του επισημαίνει ότι τα λέει ανάποδα, αυτός απαντά «ανάποδα βγαίνει και ο ήλιος στο χωριό μου». Νά λοιπόν που στο χωριό μου μπορεί το ύπατο αξίωμα να είναι ντροπή και κατάντια.