H χρήση της λέξης «χούντα» για να περιγράψει τη σημερινή συνθήκη είναι, κατά την άποψή μου, εσφαλμένη και καταχρηστική. Έχει όλα τα μειονεκτήματα της ξύλινης γλώσσας: Αντί να ανεβάσει τη θερμοκρασία της καταγγελίας και να αποδώσει την έξαψη της περιγραφής, προκαλεί άνετα ειρωνικά χαμόγελα στη βάση μιας σύγκρισης με τον Παπαδόπουλο ή το Ιράν. Ένας δάσκαλος ρίχνει μια γροθιά σε έναν μαθητή και τον λέμε «βασανιστή». Αντί να απολογηθεί για τη γροθιά, μας λέει πολύ ήρεμος «καλά, δεν του έκανα και φάλαγγα!» Κι εμείς μονίμως παίζουμε αυτό το παιχνίδι. Αντί να ζητήσουμε τον λόγο για τη γροθιά, καθόμαστε και ακούμε για τη φάλαγγα.
