Αν ο Νίτσε έλεγε περιπαικτικά πως οι σόμπες εμαγέ φταίνε για τον γερμανικό ιδεαλισμό, ανάλογα ειρωνικά χρησιμοποιεί ο Πουλής στα διηγήματά του την υψιπετή φιλοσοφία. Υψηλές ιδέες και αποφάνσεις αποδομούνται πάραυτα από τις ίδιες τις πράξεις των ανθρώπων: ακατανόητες, παράλογες, ενίοτε και φρούδες, όπως ο ίδιος ο έρωτας. Μέσα από μια γλυκόπικρη συνθήκη που διέπει όλα σχεδόν τα διηγήματα του νεωτερικού αυτού συγγραφέα αναφαίνεται το σύγχρονο οικονομικο-πολιτικό αδιέξοδο που έκανε τα όνειρα αλλά και τα αισθήματα να βγουν όλα πλάνες. Από το σουρεαλιστικό και υπέροχο «Λεονάρντο ντι Κάπριο των Εξαρχείων» έως το «Κάμπινγκ στην πλατεία Συντάγματος», η αποδόμηση των μεγάλων ονείρων και των υψηλών ιδεών εντοπίζεται στον ίδιο τον άξονα της γλώσσας: τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, καθώς πίσω από βαρύγδουπες δηλώσεις περί νεοφορμαλισμού κρύβονται οι πιο ποταπές διεκδικήσεις και πίσω από το πιο ανήκουστο φλερτ μπορούν να αναδειχθούν ανεξίτηλες αλήθειες. Όταν ένα κουρείο μπορεί να αποδειχτεί «η φυλακή και ο θάνατος», τότε ακόμη και μια πλατεία που υποτίθεται πως έθρεψε τα πιο επαναστατικά όνειρα ενδέχεται να φανεί ένα παράδοξο μέρος για κάμπινγκ. Το καφκικό και σουρεαλιστικό χιούμορ του συγγραφέα είναι διάχυτο σε κάθε γωνιά της αφήγησης, ειδικά εκεί όπου η πραγματικότητα απειλεί να κατακρημνίσει τα πιο όμορφα όνειρα: γιατί αν δεν υπήρχε ο παράγοντας της ειρωνικής αποστασιοποίησης και της ποιητικής μετατόπισης που τρέφει και το αφηγηματικό πλέγμα, τότε το πεσιμιστικό υπόστρωμα θα αποκάλυπτε μόνο αδυσώπητες αλήθειες. Δύσκολοι καιροί για λογοτεχνίες και για έρωτες στη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα, κι όπως γράφει χιουμοριστικά ο Πουλής σε ένα απόσπασμα: «Σε μια περίοδο έντασης της ληστρικής έκθεσης του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας είναι αδύνατον να διηγηθείς μια τέτοια ιστορία. Γιατί, να πούμε του στραβού το δίκιο, ποιος διαβάζει τέτοιες ιστορίες σήμερα;». Ευφυές και ευφάνταστο βιβλίο από τα λίγα.
Δημοσιεύτηκε στη Lifo, στις 18/3/2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου