Τα 600 δις των ομογενών, στερνή ελπίδα

«Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, το οικονομικό το λύσαμε». Με αυτά τα λόγια ο γενναιόδωρος ομογενής περιέγραψε την πολυπόθητη για όλους μας λύση του προβλήματος της ελληνικής κρίσης, που εδώ και τόσον καιρό μάς είχε βασανίσει. Πώς; Δίνοντας 600 δις στο ελληνικό κράτος, υπό τον όρο (κακά τα ψέματα, κάτι θα ήθελε κι αυτός) να γίνει λογιστικός έλεγχος του χρέους (αίτημα εύλογο, το έχω υπογράψει κι εγώ). Αμέσως πετάχτηκαν οι δύσπιστοι, κακόπιστοι και άπιστοι Θωμάδες, να πουν πως αυτό αποκλείεται να ισχύει, γιατί κανείς δεν μπορεί να διαθέτει ένα τέτοιο ποσό και παρ’ όλ’ αυτά να μην τον ξέρει ούτε η μάνα του. Παρ’ όλη τη δυσπιστία όμως -άμα είναι ο άνθρωπος ανάποδος, ό,τι και να του πεις το κακό θα σκεφτεί- η ιστορία αυτή έχει κερδίσει κάποια δημοσιότητα, που πλησιάζει την προηγούμενη αντίστοιχη υπόθεση που είχαν αφηγηθεί οι ίδιοι άνθρωποι, με την τράπεζα της Ανατολής. Η ιστορία αυτή έχει οπωσδήποτε κάποια κωμική αξία. Κατάλληλη για κωμική παρλάτα του θιάσου ήταν και η επιστολή που έστειλε ο αντιπρόεδρός της «End National Debt», υποψήφιος βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ Θ. Καρυώτης, ο οποίος δήλωσε ότι όταν τους ζήτησε να τον αμείβουν με μισθό, του απάντησαν ότι αυτό δεν είναι δυνατό, και τότε, όταν δεν τον πλήρωσαν, ανακάλυψε ότι ήταν χρυσαυγίτες δωδεκαθεϊστές που είναι αναξιόπιστοι και παραιτήθηκε, στις 12 Σεπτεμβρίου του 2012. Από όσο μπορώ να καταλάβω ακόμα την κοινωνία και τους συνανθρώπους μου, θεωρώ ότι δεν θα υπάρχει αναγνώστης αυτής της στήλης που ταυτοχρόνως πιστεύει στο γιέτι, τους Ελ και την τράπεζα της Ανατολής. Πιστός ωστόσο στην προσπάθειά μου να μην ξαναλέω αυτό που ξέρουν όλοι, θα ήθελα να σκεφτώ το φαινόμενο ως κοινωνικό σύμπτωμα.

Έστω ότι δεχόμαστε πως όποιος τα πιστεύει αυτά είναι καταγέλαστος. Εν ολίγοις, δεν έχουν παρουσιάσει κανένα αποδεικτικό στοιχείο ότι κατέχουν τα χρήματα. Εξάλλου, αν τα είχαν θα μπορούσαν να αγοράσουν, αν όχι κανάλια, το χρέος, αντί να φλυαρούν ζητώντας την προσοχή αξιωματούχων. Η απάτη είναι τόσο εξόφθαλμη, που ο λογικός άνθρωπος αναρωτιέται πώς πέτυχαν να σπαταλούν τον χρόνο μας. Όπως αναφέρει και ο Ε. Λεμπέσης στη μελέτη του «Η επαναστατική μάζα και η τεράστια σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» (Εκδόσεις των Φίλων), «δύο κεφαλαί για να συνεννοηθούν πρέπει να είναι εξίσου κεναί ή εξίσου πλήρεις». Εδώ είναι προφανές πως η βλακεία του ενός (χουβαρντά) συναντά του άλλου (χειροκροτητή)   και είναι όλοι χαρούμενοι. Η απάντηση στο «πώς» δεν είναι τόσο πολύπλοκη: η πίεση είναι μεγάλη και ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά. Όσο πλησιάζει η συντέλεια του κόσμου τον Δεκέμβρη, κάθε ένας που του έχει σαλέψει λίγο σκαρφαλώνει σε ένα καφάσι και αγορεύει για το πώς τον έβαλε ο Θεός να μας σώσει. Όσο πιο απελπισμένος ο κόσμος, τόσο ευκολότερα θα παραδοθεί στις υποσχέσεις του οποιουδήποτε. Μόνο που εμένα δεν μου φαίνονται καθόλου καταγέλαστοι. Ποια είναι δηλαδή τα χαρακτηριστικά τους; Πρόκειται για πρόσωπα αναξιόπιστα, στα οποία η επίκληση της πατρίδας είναι προσχηματική και ρητορική, ενώ η επιταγή τους είναι ακάλυπτη. Μάλιστα. Επίσης προσφέρουν ελπίδες σε απελπισμένους, χωρίς αντίκρισμα, αφού τίποτα από αυτά δεν απαιτεί να ξεκουνηθεί κανείς από τον καναπέ του. Ξανά μάλιστα. Γι’ αυτά τους κατηγορούμε;

Ο μέσος Έλλην ψηφοφόρος εδώ και χρόνια υποστηρίζει με πάθος πολιτικούς που πλουτίζουν εις βάρος του, κι όμως τους θαυμάζει και τους στηρίζει. Αγνοεί (αν δεν αποστρέφεται) τον ευρωπαϊκό πολιτισμό αλλά θεωρεί αδιαπραγμάτευτο δείγμα προόδου να συμμετέχει στο ευρώ, το κοινό νόμισμα που σχεδιάστηκε προκειμένου να προστατευτούν οι οικονομίες των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών. Την Τρίτη ο Έλλην διαδηλώνει εναντίον μιας ξένης πολιτικού, επειδή έχει πειστεί από τους ντόπιους ομολόγους της ότι ενώ αυτοί πασχίζουν για το καλό της χώρας, καταδυναστεύονται από το πείσμα μιας κακοντυμένης σαδίστριας. Σαν να μην ψήφισε ο Έλλην πολίτης αυτούς που συνεργάζονται μαζί της. Και, βεβαίως, να μην πούμε για το κόμμα αυτών που θα διαδηλώσουν κατά της γερμανικής μπότας έχοντας σε τατουάζ το «Sieg Heil», που είναι ταυτοχρόνως και ναζί και πατριώτες. Αυτοί είναι πολιτικοί συγγενείς των ομογενών που μοιράζουν τα λεφτά, οπότε τους αφήνω για λίγο εκτός συζήτησης.

Δηλαδή, θέλω να πω, δεν μας τρέχει και από τα μπατζάκια ο ορθολογισμός στην πολιτική μας σκηνή. Είναι σαν συζήτηση για τα ζώδια. Ανήκω στους ελάχιστους Έλληνες που δεν πιστεύουν στα ζώδια. Ποτέ δεν έπαψα λοιπόν να εκπλήσσομαι για το πόσοι λογικοί άνθρωποι πιστεύουν στα ζώδια ή το μάτι. Κάθε φορά που κάνω μια συζήτηση εναντίον των ζωδίων, κάποιος θα βρεθεί να πει ότι οι εφημερίδες γράφουν βλακείες, αλλά «στα βασικά χαρακτηριστικά πιστεύουμε όλοι μας». Κι εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω ότι η προϋπόθεση της συζήτησης δεν είναι δεδομένη. Μαζί καταδικάζουμε τους ομογενείς, αλλά φτάνουμε λίγο πιο κοντά και η συμφωνία χάνεται. Ο Αντόρνο έγραψε μια μελέτη για τα ζώδια («Τα άστρα κάτω στη γη», εκδ. Πρίσμα), ασχολούμενος ουσιαστικά με το τι κάνει τους ανθρώπους να στρέφονται στην αστρολογία, ως σύμπτωμα μιας στάσης κοινωνικής, της οποίας χαρακτηριστικό είναι η επιθυμία των ανθρώπων να αυξήσουν την εξάρτησή τους, να επαναβεβαιώσουν την ανελευθερία τους. Αναρωτιέμαι ποιος δικαιούται να γελάσει με τους απατεώνες των 600 δις, πριν να στρέψει τον καθρέφτη στο πρόσωπό του. Όπως λέει και το ευαγγέλιο, βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε δοκόν την εν τω ιδίω οφθαλμώ ου κατανοείς. Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε έλα να κουβεντιάσουμε για το πόσο γελοίοι είναι οι ομογενείς με τα 600 δις. (Λουκ.ΣΤ΄41-42). Ως τότε, εκτιμώ ότι δικαιούνται κι αυτοί ένα κομμάτι της δημόσιας συζήτησης, απλώς με λίγο πιο φτωχικά μέσα προπαγάνδας, αν στη θέση του MEGA τοποθετήσουμε το TV Creta.