Ο Μιχαλολιάκος στο ταπητουργείο

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος δεν κρατείται απλώς στη γυναικεία πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, αλλά στην πτέρυγα που λειτουργούσε ως ταπητουργείο, εκεί που κρατούμενες έγνεθαν χαλιά και υφαντά. Η εικόνα είναι ταιριαστή. Δεν το λέω για να γελοιοποιήσω τον ανδρισμό του, που μου είναι αδιάφορος. Το αντριλίκι, όμως, ως ψευτομαγκιά, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι πήγε περίπατο την ώρα που έφτασε να μιλήσει μπροστά στον ανακριτή. Γνωρίσαμε ξαφνικά έναν καινούργιο Μιχαλολιάκο, σαν σωσία του παλιού, με βαθιά όμως πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς. Τον φαντάζομαι να υφαίνει ήσυχος στον αργαλειό, ακούγοντας από μακριά τον απόηχο κάποιων παλιών ιδεών, που πλησίασε στην αμαρτωλή νιότη του. Λίγο σαν τον γεράκο που πέθανε τον Αύγουστο, που ασχολούνταν με το εμπόριο έργων τέχνης, και τίποτε πάνω του δεν θα θύμιζε ότι ήταν καταζητούμενος ναζί εγκληματίας πολέμου, που βασάνιζε με τα ίδια του τα χέρια και έστειλε πάνω από 15.000 Εβραίους στον θάνατο.

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος θα ορκίστηκε κάποτε, φαντάζομαι, πως θα θυσιάσει ακόμη και τη ζωή του για την «πίστη στας φυλετικάς ιδέας». Κατέθεσε ωστόσο στον ανακριτή πως αποκηρύσσει τη βία, τις επιθέσεις κατά των μεταναστών, τους στρατιωτικούς σχηματισμούς, τα επεισόδια στη λαϊκή αγορά, την ομοιόμορφη ενδυμασία και βεβαίως τον εθνικοσοσιαλισμό. Αληθινή μεταμόρφωση! Όσο για τα τάγματα εφόδου και τις ξιφολόγχες που ακονίζονται στα πεζοδρόμια, το είπε λέει αναφέροντας αυτά που τους καταμαρτυρούν, όχι γιατί το πιστεύει. Τέλος, ισχυρίστηκε ότι πληροφορήθηκε τον θάνατο του Παύλου Φύσσα την επομένη το μεσημέρι! Ο Χρήστος Παππάς ξαφνικά δηλώνει πως μονάχη έγνοια του είναι η ελληνική γλώσσα στις αμμουδιές του Ομήρου και ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, και πως είναι ένας απλός συλλέκτης ναζιστικών συμβόλων, ας καυχιόταν πως ο εθνικοσοσιαλισμός είναι η ομορφιά της νιότης, που δεν απαρνιέται, ας χαιρετούσε σβαστιγγάτος σαν τον Θανάση Βέγγο στη γνωστή ταινία, και ας σήκωνε υπερηφάνως τη σημαία της χούντας. Ο Ηλιόπουλος έφτασε να πει ότι χτύπησε τατουάζ με το Sieg Heil γιατί του άρεσε η γραμματοσειρά (όχι, δεν είναι αστείο). Ο Λαγός, τέλος, τα είπε έξω απ’ τα δόντια: οι νόμιμοι εντάξει, αλλά «οι παράνομοι μετανάστες πρέπει να επαναπροωθηθούν στην πατρίδα τους ή σε άλλες τρίτες χώρες της επιλογής τους». Τόση ευγένεια δεν την έχουμε συναντήσει ποτέ στο περιβάλλον Σαμαρά. Με τον κίνδυνο να αναμασήσω το αυτονόητο: μαγκιά είναι μόνο το ρίσκο. Όλα τα υπόλοιπα είναι απόλαυση της ισχύος. Την απόλαυση της ισχύος μπορεί ο καθένας να τη νιώσει, αρκεί να περνάει πολλές ώρες στο γυμναστήριο ή να οπλοφορεί. Στην περίπτωσή μας, η μαγκιά έχει προφανώς χαθεί μπροστά στον ανακριτή.

Συνειδητά οι ναζί έχουν επιλέξει αυτή τη διγλωσσία ως στρατηγική. Διδάχτηκαν από το πρότυπό τους, τον Αδόλφο, ότι δεν πας να ρίξεις γροθιά στο μαχαίρι, αλλά χαϊδεύεις το σύστημα και κερδίζεις τις μάζες λέγοντας αυτά που θέλουν να ακούσουν και, κυρίως, κατηγορώντας τούς διεφθαρμένους πολιτικούς και χτυπώντας έναν εύκολο στόχο. Όσο σου το επιτρέπουν οι θεσμοί της αστικής δημοκρατίας, τους εκμεταλλεύεσαι. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 λοιπόν η Χρυσή Αυγή χωρίς να την εγκαταλείψει υποβαθμίζει την (αντιδημοφιλή) ναζιστική ρητορική και δημοσίως προτάσσει τα φλέγοντα ζητήματα που θέτει η νεοελληνική επικαιρότητα, όπως το μακεδονικό. Διατηρούν τις απόψεις τους και τις αφήνουν να αιωρούνται σε υπονοούμενα για μυημένους, συντηρούν τη φρικαλέα δράση τους, αλλά φροντίζουν πάντοτε να διαψεύδουν δημοσίως ό,τι έχει σχέση με τη βία και τον εθνικοσοσιαλισμό, κατά παράβαση κάθε λογικής, ακόμη και αν τα σημάδια είναι πασιφανή, όπως σήμερα (οι λεπτομέρειες αυτής της διγλωσσίας στο σημαντικό βιβλίο του Δ. Ψαρρά).

Η στάση απέναντι στις αρχές είναι για τους αγωνιστές ένα σημαντικό κομμάτι του ιδεολογικού αγώνα. Φέρνω στον νου μου τον πιτσιρικά που φώναξε «Αναρχία ρε κουφάλες!» λίγο μετά και λίγο πριν από τις κλοτσιές των αστυνομικών. Αν πάμε σε εποχές πιο δύσκολες και πιο ηρωικές, σκέφτομαι τη μελέτη της Τασούλας Δερβενιώτη για τις «Γυναίκες της Αριστεράς», που μιλάει για ένα ζευγάρι που παντρεύτηκε τον Ιούλιο του 1944 και έμειναν μόνιμα μαζί όταν ο άντρας αφέθηκε τελικά ελεύθερος το 1972. Και αυτός δεν είναι κανένας «ηγέτης», πρόκειται για ένα άγνωστο ζευγάρι, τον Κυριάκο και τη Σάσα, που θυσίασαν δυόμιση δεκαετίες από τη ζωή τους για τα πιστεύω τους, σε φυλακές και εξορίες, όπως τόσοι άλλοι. Δεν συνεχίζω με βασανιστήρια και δηλώσεις μετανοίας, γιατί  δεν θα ήθελα καθόλου να κακοκαρδίσω τον Στάθη Καλύβα και να με κατηγορήσει ότι αγιοποιώ την Αριστερά. Έλα όμως που η Ελλάδα έχει την ευρωπαϊκή πρωτοτυπία πως είναι η μόνη χώρα που αντί να τιμωρήσει τους συνεργάτες των Γερμανών τούς αντάμειψε και κυνήγησε τους αντιστασιακούς. Εξάλλου και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, του οποίου τη σημαία σηκώνει ο Παππάς, ταγματασφαλίτης ήταν. Ξέρετε, ο άνθρωπος που ίδρυσε ένα κόμμα στη φυλακή που συγκέντρωνε προσωπικότητες όπως ο Βορίδης, ο Μιχαλολιάκος και ο Πλεύρης. Όσο για τον πατέρα του Χρήστου Παππά, αυτός ήταν συνεργάτης του Παπαδόπουλου τον καλό καιρό, πριν τη φυλακή, και γι’ αυτό μπήκε στην τιμητική πέμπτη θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας της Χρυσής Αυγής. Με αυτούς τους ιστορικούς προγόνους για πρότυπα, οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής δεν θα περιμέναμε να αποτελούν υποδείγματα πολιτικής ηθικής.

Πάντοτε κάποιοι θα βρεθούν να πουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι ένας αντιπερισπασμός για να μη συζητούμε τα οικονομικά μέτρα. Φαντάζομαι ότι και το Ολοκαύτωμα με μια έννοια ήταν ένας αντιπερισπασμός του κεφαλαίου που έπεσε στο κεφάλι της εργατικής τάξης, πολύ επιτυχημένος. Η διάχυση της αποδοχής της ρατσιστικής βίας στην κοινωνία μας όμως δεν είναι αντιπερισπασμός, είναι γεγονός κολοσσιαίας σημασίας. Η σημαντικότερη είδηση των ημερών παραμένει πως οι φασίστες διατηρούν ποσοστά περίπου στα επίπεδα των προηγούμενων εκλογών. Μια δημοσκόπηση της ALCO δείχνει ότι παρ’ όλα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, ένα 7,2% των Ελλήνων αναμένεται να τους ψηφίσει. Η ΝΔ έχει κάθε λόγο να τους γλείφει προκειμένου να τους «επαναπατρίσει», κατά τη γνωστή έκφραση που συγχέει κόμμα και πατρίδα. Εμείς; Αναρωτιέμαι, θα εξακολουθήσουν οι καλόπιστοι σχολιαστές να βρίσκουν δικαιολογίες για όλους αυτούς; η φτώχεια, η κρίση, τα μνημόνια, η κρίση αξιοπιστίας των πολιτικών κ.τ.ό., ή επιτέλους θα παραδεχτούμε ότι έχουμε στη χώρα μας ένα 7% διψασμένο για αίμα μεταναστών και αριστερών; Γιατί μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών μένουν δύο ενδεχόμενα για να κατανοήσουμε το 7%: φονικές προθέσεις ή φονική βλακεία. Προσωπικώς βρίσκω και τα δύο ενδεχόμενα εξίσου τρομακτικά.