Η χαμένη τιμή της ελληνικής δημοκρατίας, Κώστα Χρυσόγονου, Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Α.Π.Θ.

Ο μηχανισμός «στήριξης της ελληνικής οικονομίας»
από την οπτική της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατικής αρχής*


Ι. Η de facto εκχώρηση της εξωτερικής οικονομικής κυριαρχίας

Θρυλικὲς ἱστορίες, Ἀλέξη Σταμάτη, ἐκδ. Καστανιώτη 2010, σ. 169.

«Ποιος είναι αυτός ο κόσμος που μας κάνει όλους τουρίστες;»

Η επιστροφή του Δον Ζουάν, βιβλιοκρισία του Γιώργου Βαρθαλίτη

Κύκλωψ Ευριπίδου

Μετάφραση: Κώστας Τοπούζης
Σκηνοθεσία: Μαρίνος Μουζάκης
Μουσική: Στέφανος Φίλος
Σκηνικά, Κοστούμια, Μάσκες: Διονύσης Ματαράγκας
Παραγωγή: ΤΣΙΡΙΤΣΑΝΤΣΟΥΛΕΣ
Παίζουν: Ελισσαίος Βλάχος, Κωνσταντίνος Πουλής, Στέφανος Φίλος, Μαρίνος Μουζάκης

«Ὁ Θε­ὸς ἀ­πὸ τὴ μία καὶ ἡ Μά­να ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη» Τὸ ἀν­θρω­πο­λο­γι­κὸ πρό­τυ­πο τοῦ Δὸν Ζου­άν Ν. Μαυρίδης

Ὁ Δὸν Ζουὰν καὶ ὁ Φά­ου­στ ἀ­πο­τε­λοῦν τοὺς δύο θε­με­λι­ώ­δεις ἀν­θρω­πο­λο­γι­κοὺς τύ­πους τῶν Νέ­ων Χρό­νων. Ἀμ­φό­τε­ροι συ­νι­στοῦν καὶ τὰ θε­μέ­λια τοῦ νε­ω­τε­ρι­κοῦ μη­δε­νι­σμοῦ. Ὁ Δὸν Ζουὰν ἐκ­προ­σω­πεῖ τὸν πο­λι­τι­σμὸ τῆς γαλ­λι­κῆς αὐ­λῆς. Ἀ­ρι­στο­κρα­τί­α τοῦ ξί­φους ἀλ­λὰ καὶ τῆς δι­ά­νοι­ας, ἀ­πο­μακρύνει ἐ­πι­δει­κτι­κὰ κά­θε τὶ ποὺ ἀ­δυ­να­τεῖ νὰ στα­θεῖ στὸ ὕ­ψος τῆς ὑ­πε­ρο­χι­κῆς του αὐ­θεν­τί­ας.

Ἠλία Παπαδημητρακόπουλου, Ὁ θησαυρὸς τῶν ἀηδονιῶν καὶ ἄλλα διηγήματα. Σχέδια Εὔης Τσακνιᾶ, ἐκδ. Γαβριηλίδη, Ἀθήνα 2009

Προκειμένου νὰ μιλήσω γιὰ τὴν ἀβίαστη γοητεία ποὺ ἀσκοῦν τὰ διηγήματα ποὺ δημοσιεύονται στὴ συλλογὴ Ὁ θησαυρὸς τῶν ἀηδονιῶν, θὰ ξεκινήσω ἀνάποδα, ἀπὸ τὸ τί δέν κάνει ὁ συγγραφέας τους. Κάθε ἀναγνώστης ἔχει τὰ χούγια του, τὰ παράπονά του καὶ τὶς προτιμήσεις του ἀπὸ τὴ λογοτεχνία ποὺ διαβάζει. Τὸ δικό μου παράπονο εἶναι ὅτι μοῦ φαίνεται πὼς συχνὰ κινούμαστε ἀνάμεσα στὶς συμπληγάδες μιᾶς ὑπερήφανης ἀμάθειας, ὅπου πρωτεύει τὸ βίωμα, λὲς καὶ μᾶς ἐνδιαφέρει τί τοῦ ἔλαχε τοῦ καθενός, καὶ μιᾶς βλοσυρῆς πολυμάθειας, ὅπου καταπλακωμένος κάτω ἀπὸ τόμους ὁ συγγραφέας πασχίζει νὰ ἀρθρώσει ἕναν λόγο ποὺ νὰ ἀκούγεται σὰν νὰ βγαίνει ἀπὸ δόντια, χείλια καὶ στομάχι, ἐνῶ βγαίνει πάντα ἀπὸ σεμινάριο. Χειρότερος σύμβουλος αὐτῆς τῆς γραφῆς εἶναι ἡ ἀγωνία τῆς λογοτεχνικότητας, τὸ ἱδρωμένο μέτωπο τοῦ συγγραφέα ποὺ πολεμάει νὰ ἐκφραστεῖ «λογοτεχνικά».

Δον Ζουάν

Περιεχόμενα
Δὸν Ζουάν 11
Τὸ ἄγραφο ἀριστούργημα 71
Ντὰ Πόντε, ἡ τελευταία φάρσα 77
Πινόκιο, ὁ δισταγμὸς τῆς μύτης 83

Κεντρική διάθεση:
Εκδ. Κουκκίδα
Θεμιστοκλέους 37, Αθήνα
τηλ. 2103802644

Ο Άδικος Λόγος στις "Νεφέλες" του Αριστοφάνη

Οι Νεφέλες είναι μια κωμωδία με θέμα τη σοφιστική παιδεία. Ο Αριστοφάνης γράφει για να υπερασπιστεί την παραδοσιακή παιδεία, κι όμως την παρουσιάζει να συντρίβεται επιχειρηματολογικά στο πρόσωπο του Δίκαιου Λόγου και να δικαιώνεται με μια δραματουργική πονηριά, όταν εμφανίζει τον Στρεψιάδη (καρικατούρα νεοφώτιστου σοφιστή) να τις τρώει από τον γιο του. Το ερώτημά μας είναι τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε για τη δική μας αναμέτρηση με τη σοφιστική, τόσο από τον θεατρικό χειρισμό του ποιητή, δηλ. την πυρπόληση της σχολής του Σωκράτη, όσο και από τα επιχειρήματα που επικαλούνται οι δύο αντίπαλες πλευρές.

Ο Γιάννης Κιουρτσάκης για την άρνησή του να παραλάβει το βραβείο του περ. "διαβάζω"

«Εἶχα χαρεῖ εἰλικρινὰ τὸ βραβεῖο τοῦ Διαβάζω, τὴν πρώτη χρονιὰ ποὺ ἀπονεμήθηκε. Καὶ θὰ ἦταν ὑποκριτικὸ ἂν ἔλεγα πὼς δὲν τὸ χαίρομαι καὶ σήμερα. Ὅπως θὰ ἦταν ἄδικο νὰ μὴν εὐχαριστήσω τὴν ἐπιτροπή, ποὺ μόχθησε νὰ διαβάσει τόσα βιβλία καὶ ξεχώρισε στὴν κατηγορία τοῦ δοκιμίου, τὸ μικρό μου στοχαστικὸ ἀφήγημα. Ὅμως, ἐτούτη τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ συλλογικὴ ζωή μας γνωρίζει μιὰ κατρακύλα χωρὶς προηγούμενο στὴν ὁποῖα ἔχουμε συμβάλει ὅλοι – αὐτὴ ἡ κρίση εἴμαστε ἐμεῖς – ἀναρωτιέμαι: εἶναι ἄραγε τυχαῖο ὅτι ἡ ἔξαρση τοῦ ναρκισσισμοῦ, τῆς αὐτοπροβολῆς, τῶν προσωπικῶν ἀνταγωνισμῶν, τῶν πελατειακῶν σχέσεων καὶ τῶν μικρόψυχων καβγάδων, ποὺ μαστίζουν καὶ τὸ λογοτεχνικό μας σινάφι εἰς βάρος κάθε ἔννοιας πνευματικῆς ζωῆς, συμπίπτει μ’ ἕναν πληθωρισμὸ πανηγυρικῶν ἐκδηλώσεων γιὰ τὸ βιβλίο, συμπεριλαμβανομένων τῶν βραβείων; Κι ἂν φαίνομαι ὑπερβολικός, τουλάχιστον ἂς ἀναρωτηθοῦμε ὅλοι: πόσο οἱ βραβεύσεις τῶν τελευταίων χρόνων μᾶς ἔχουν βοηθήσει, ἔστω ἀτομικά, “νὰ σηκωθούμε λίγο ψηλότερα”. Πόσο ἔχουν βοηθήσει τὴ λογοτεχνικὴ δημιουργία καὶ τὸ μοίρασμά της μὲ τὸν ἀναγνώστη; Αὐτὲς οἱ πικρὲς ἀπορίες μὲ ἐμποδίζουν νὰ δεχτῶ μὲ ἤρεμη συνείδηση τὸ βραβεῖο.

Γιάννης Κιουρτσάκης

10 Μαΐου 2010»

Ο πολιτικός Όσκαρ Ουάιλντ: αλληλεγγύη και συμπόνια

[1]

«Θὰ ἔλεγα ὅτι δὲν εἶμαι ἁπλῶς σοσιαλιστής.

Εἶμαι κάτι σὰν ἀναρχικός, νομίζω.

Ἀλλὰ ἡ πολιτικὴ τῶν ἐκρηκτικῶν εἶναι παράλογη».[2]

Ὄ. Οὐάιλντ

Καινούργια παράσταση των Αστούρθων!

Ραγδαία ἐπιδείνωση, Θ. Χειμωνᾶ, ἔκδ. Πατάκη, 2008

Ξεκινώντας κανεὶς νὰ διαβάσει τὸ τελευταῖο μυθιστόρημα τοῦ Θανάση Χειμωνᾶ προσκρούει ἀρχικὰ στὸ ὕφος, ἀκριβῶς ὅπως γνωρίζοντας ἕναν ἄνθρωπο προσκρούουμε πρῶτα στὸ πρόσωπο. Μπορεῖ ὁ χαρακτήρας νὰ ἀποδείξει ἄλλα, ὅμως θὲς ἀπὸ προκατάληψη, θὲς διότι μετὰ ἀπὸ κάποια ἡλικία εὐθυνόμαστε γιὰ τὸ πρόσωπό μας, τελικὰ ἀποδεικνύεται ὅτι αὐτὸ ποὺ δείχνει ἡ πρώτη ματιὰ δὲν εἶναι ἄσχετο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ καταλήγουμε νὰ πιστεύουμε.

Γιῶργος Θεοτοκᾶς, Δοκίμιο γιὰ τὴν Ἀμερική, Ἑστία 2009, 274σ.

Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1952 ὁ Γ. Θεοτοκᾶς πραγματοποιεῖ μιὰ πεντάμηνη ἐπίσκεψη στὶς ΗΠΑ, προσκεκλημένος τοῦ Στέητ Ντηπάρτμεντ, ὡς διευθυντὴς τότε τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου. Ἐπιστρέφοντας γράφει μιὰ σειρὰ κειμένων, μερικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα δημοσιεύονται στὴν Καθημερινή, καὶ ἀργότερα, τὸ 1954, συγκεντρώνονται μαζὶ μὲ ἄλλα ἀδημοσίευτα σὲ ἕνα βιβλίο μὲ τίτλο Δοκίμιο γιὰ τὴν Ἀμερική, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἴκαρος.