The line that separates defeat from disgrace

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ S01E10: Η λύση στο πρόβλημα του χρέους

Συνέντευξη στο UTV

Για την ψήφιση των προαπαιτούμενων:

http://utv.ie/playlists/default.aspx?tag=News&bcid=4356948061001

Πολιτικός μαζοχισμός

Half-heartedly

Annie Hall: Sometimes I ask myself how I΄d stand up under torture. 

Alvy Singer: You? You kiddin΄? If the Gestapo would take away your Bloomingdale΄s charge card, you΄d tell ΄em everything.

Με μισή καρδιά

Τοκογλυφία

Κόκκινες γραμμές: οι διαπραγματεύσεις του Μίμη με την Τέτα

Θέλω να καταθέσω κι εγώ τη γνώμη μου για τις διαπραγματευτικές τεχνικές, μια γνώμη μάλιστα που έχει σφυρηλατηθεί μέσα στο καμίνι της πραγματικής ζωής, και να την προτείνω στον δημόσιο διάλογο: Έστω ότι ο σύζυγος μιας μικροπαντρεμένης και πολυταλαιπωρημένης κοπέλας έχει την κακή συνήθεια να γυρίζει στις πέντε το πρωί μεθυσμένος και να ξερνάει δίπλα ή και πάνω στη μικροπαντρεμένη και πολυταλαιπωρημένη σύζυγό του. Έστω ότι αυτή του λέει αυστηρά: «Μίμη, αυτό που κάνεις δεν μου αρέσει καθόλου». «Στα παπάρια μου», της λέει ο Μίμης, που είναι αγριάνθρωπος και δεν καταλαβαίνει από καλούς τρόπους. Η Τέτα λοιπόν έχει μία μόνο λύση: αν θέλει να πάψει ο Μίμης να ξερνάει πάνω της (συνήθεια που θεωρώ αποκρουστική και καταδικαστέα, ωστόσο όχι πολύ χειρότερη από το να κόβεις συντάξεις για να πληρώνεις τόκους), θα πρέπει να μπορεί να πει, εντίμως και ειλικρινώς, ότι αν δεν κόψει αυτή την κακή συνήθεια ο Μίμης, θα  τον εγκαταλείψει. Θα ζήσει δύσκολα, δυστυχισμένα (γιατί τον αγαπάει, πάντα τον αγαπούσε, έστω με τις αδυναμίες του, νιώθει ότι εκεί ανήκει) αλλά δεν θα ξερνάει κανείς πάνω της. Αν η Τέτα θεωρεί αδιανόητο να ζήσει χωρίς τον Μίμη, τότε ο Μίμης θα ξέρει πως ό,τι και να ειπωθεί είναι λόγια του αέρα. Η διαπραγματευτική θέση της Τέτας βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την πραγματική, όχι ρητορική (ο Μίμης ξέρει καλά να διακρίνει τη διαφορά) απόφασή της να ζήσει και μακριά από τον Μίμη.

Half-heartedly

Annie Hall: Sometimes I ask myself how I'd stand up under torture.

Alvy Singer: You? You kiddin'? If the Gestapo would take away your Bloomingdale's charge card, you'd tell 'em everything.

Greece: chronicle of an impasse foretold

SYRIZA, the Greek Coalition of the Radical Left, was elected five months ago on the promise of “hope”. Its “Thessaloniki Program” started with the goal of writing off “the greater part of the Greek debt’s nominal value”, together with a program of humanitarian relief, which amounted to 12 billion euros that would be spent in Greece, irrespective of its creditors’ anticipated disagreement. Not only was this program never even remotely considered for implementation, but SYRIZA’s own proposal after five months of negotiations has swallowed austerity measures with indisputable recessionary effects. But this was not enough. It appears that now SYRIZA is cornered, risking a referendum with a very uncertain outcome, in essence a win-win for the troika, and with the Greek banks already closed.

So how could things turn so bad so rapidly?

A point that is often missed is that SYRIZA has been adamantly pro-euro. In fact, so much so, that this has been its main weak spot throughout negotiations. During the election campaign, Alexis Tsipras and his team persistently promised a relaxation of the strict austerity measures imposed by the coalition government of Samaras-Venizelos, although always within the eurozone, since polls showed that Greeks still wanted no rupture with the euro system. But with no power over its currency, the Greek government had to rely on the ECB for cash, while at the same time promising that it would fight austerity in Europe. This proved impossible.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

POPAGANDA, συνέντευξη για το δημοψήφισμα