Ο μεταμεληθείς υπουργός και η φιλόσοφος γραία

Πλύσου γομάρι, η Αθήνα γιορτάΖει

Η εξέγερση του Δεκέμβρη

Ζωὴ χαρισάμενη, Σπύρου Γιανναρᾶ, ἐκδ. Πόλις 2011

Μιχάλη Γκανᾶ, γυναικῶν μικρὲς καὶ πολὺ μικρὲς ἱστορίες, ἐκδ. μελάνι, 2010, σ. 98.

Ἀφήνω τὰ λύδια τ’ ἅρματα τῆς ἀντιμνημονιακῆς μάχης, νὰ μιλήσω γιὰ τὶς ὡραιότατες «γυναικῶν, μικρὲς καὶ πολὺ μικρὲς ἱστορίες», τοῦ Μιχάλη Γκανᾶ. Μιὰ ποὺ τὸ βιβλίο δὲν προσφέρεται γιὰ ἀναλύσεις, ἢ τουλάχιστον ἔτσι τὸ διάβασα ἐγώ, θὰ ἀναδιηγηθῶ κάποιες ἀπὸ τὶς πιὸ καλὲς στιγμές του, ἐλπίζοντας νὰ φανεῖ τί μὲ κέρδισε καὶ νὰ τὸ προτείνω μὲ αὐτὲς τὶς συστάσεις στὸν ἐνδιαφερόμενο ἀναγνώστη.

Ο Θόδωρος Πάγκαλος, ο Πρίμο Λέβι και το Άουσβιτς

Ο Λουκάς Παπαδήμος και η δημοκρατία

Τραπεζίτης στη θέση του πρωθυπουργού της χώρας; Και δεν μου λέτε: Τι θα γίνει αν ξαφνικά υπερασπιστεί τα συμφέροντα των τραπεζών, αντί για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού; είπαν κάποιοι από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ με περίεργη αίσθηση του χιούμορ.

«"Βέρα η μηδενίστρια": Ο Όσκαρ Ουάιλντ και οι Ρώσοι αναρχικοί», Σπύρος Κακουριώτης

Στα 1880, ο Όσκαρ Ουάιλντ, αυτός ο κορυφαίος εκπρόσωπος του αισθητισμού, γράφει το πρώτο του θεατρικό έργο, με τίτλο Βέρα η μηδενίστρια. Είναι ένα από τα πρώτα κείμενα του Ουάιλντ (έχει προηγηθεί ένα εκτενές ποίημα με τον τίτλο Ραβένα, το 1878) και βασίζεται στην πραγματική ιστορία της Βέρας Ζασούλιτς (μετέπειτα γνωστής ως μεταφράστριας και αλληλογράφου του Μαρξ), η οποία γνωρίστηκε με τον Σ. Νετσάγεφ, εντάχθηκε στην ομάδα του, έκρυψε ένα πιστόλι στο πανωφόρι της και πυροβόλησε τον Μ. Τρέποφ, αρχηγό της αστυνομίας, για να εκδικηθεί για την κακομεταχείριση ενός κρατουμένου.

Ένας άλλος κόσμος είναι εφ(ρ)ικτός

Ανήκω σε αυτούς που ενηλικιώθηκαν την ώρα που έπεφτε το τείχος του Βερολίνου και μαζί ανέβαιναν οι πωλήσεις του ΚΛΙΚ, δηλαδή την ώρα που η ξιπασμένη καλοζωία (lifestyle) υποκαθιστούσε τις επιδιώξεις της συλλογικής ζωής. Το ζήτημα είναι ότι ακόμη και όσοι δεν είχαν ψευδαισθήσεις ως προς την πορεία του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, και δεν περίμεναν το 1989 για να κατανοήσουν ότι επρόκειτο για μηχανή που άλεθε ελευθερίες και ζωές, αυτή τη στιγμή ζουν στα απόνερα μιας απογοήτευσης που σε μεγάλο βαθμό εκκινεί από εκεί, αλλά δεν αφήνει να αναπνεύσει και καμία άλλη εκδοχή της ουτοπικής σκέψης. Έκτοτε πάσχουμε από ουτοπική αναπηρία, από αδυναμία να σκεφτούμε ουτοπικά.

Ο πανηγυρικός της χρεοκοπίας

Η κρυφή γοητεία της εθελοδουλείας

Πανεπιστημιακό άσυλο: αφεθείτε μαλακά στα χέρια του κράτους

Η πρόταση για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, που υλοποιήθηκε με τον νόμο Διαμαντοπούλου, συνοδευόταν πάντοτε από τους απαραίτητους κοπετούς για τη βία στα πανεπιστήμια και την αδυναμία δράσης της αστυνομίας. Αναφέρονταν οι προπηλακισμοί καθηγητών, η παρεμπόδιση συνελεύσεων, η περίφημη χασισοφυτεία στο πανεπιστήμιο Κρήτης και βεβαίως τα επεισόδια και οι καταστροφές, προκειμένου να δειχτεί ποιες είναι οι συνέπειες της διατήρησης του ακαδημαϊκού ασύλου. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που σε παλιό άρθρο του «ιού» της Ελευθεροτυπίας για το άσυλο πληροφορούμαστε ότι ο συντηρητικός τύπος έχει επικαλεστεί και ψευδή περιστατικά βιασμών σε πανεπιστήμια, για να πιάσουν τόπο στα σίγουρα οι φόβοι γύρω από την ανεξέλεγκτη βία.

Όλοι μαζί!

Στο Ανοιχτήρι του Βικτόρ Λανού οι δύο ήρωες επιβιώνουν σε καταφύγιο μετά από μια μεγάλη καταστροφή, με ένα σωρό κονσέρβες αλλά χωρίς ανοιχτήρι. Ο ένας είναι (με το συμπάθιο) διανοούμενος, ο άλλος άξεστος. Η κωμική κορύφωση του έργου είναι η απόφασή τους να ενωθούν πια σε μία ψυχή και μία καρδιά. Δεν θα λένε «καταλαβαίνω» αλλά «καταλαβαίνουμε», «μας πέφτει το παντελόνι», «ας βάλουμε τιράντες», «νονά μας» θα είναι η νονά του ενός, που θα είναι στο εξής κοινή. Το πράγμα δυσκολεύει όταν η πείνα γίνεται η «πείνα μας» και το στομάχι «στομάχι μας», την ώρα που μόνο ο ένας έχει φάει. Διότι ως γνωστόν μία ψυχή μπορούμε να τη συμφωνήσουμε, αν είμαστε πολύ αγαπημένοι. Ένα στομάχι όμως;

«Τα μέτρα είναι άδικα» ξαναείπε ο υπουργός

Ας μου εξηγήσει κάποιος τι εννοεί ένας υπουργός της κυβέρνησης όταν λέει ότι τα μέτρα είναι άδικα. Το έχουν πει και ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος, αλλά το ρεκόρ έσπασε ο Χρυσοχοΐδης όταν τον ρώτησαν: «Μα είναι δίκαιο αυτό;» και απάντησε αποστομωτικά: «Γιατί, ήταν δίκαια τα προηγούμενα μέτρα;»!

Για τη βαρβαρότητα των φυλακών, Ο. Ουάιλντ, μτφρ. Κωνσταντίνος Πουλής

Δεν τα φάγαμε μαζί!

Οι τεχνοκράτες και ο αδαής όχλος

Παλιό πολιτικό δίδαγμα: πολύ γρήγορα τα συμφέροντα των εκπροσώπων (βουλευτών, συνδικαλιστών κ.ά.) διαχωρίζονται και αυτονομούνται σε σχέση με τα συμφέροντα των εκλογέων, και τότε λέμε ότι υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας. Όταν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ ζεσταίνει την καρεκλίτσα του σε κάποιο μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα, αντιλαμβάνεται κανείς ότι εκπροσωπεί την καριέρα του, όχι τους εργαζόμενους. Τα ίδια με τους σοσιαλιστές βουλευτές μας. Τότε επικαλούμαστε την ιδέα της άμεσης δημοκρατίας, ζητώντας να υπάρχει κάποια συνέχεια ανάμεσα στους πόθους του κοσμάκη και τις αποφάσεις που λαμβάνονται εξ ονόματός του.

Force, fraud, and the jeering indignant in Greece, by Konstantinos Poulis

There are two kinds of means for staying in power: force and fraud. Fraud doesn’t get us very far, though, because the gullibility of the masses is not infinite: sooner or later the game is up. It has been quite some time now that as soon as any of the two main political parties assumes power, their top priority is to disengage from their election promises, on the grounds that they have been misled as to the true state of our finances. Our governments’ elections are based on lies, for which the responsibility is consistently then transferred to their predecessors.

Τα πολιτικά ψεύδη, τα τανκς και οι μούτζες

Υπάρχουν δύο τρόποι για να επιβάλλεται η εξουσία: η βία και η απάτη. Η απάτη όμως έχει κοντά ποδάρια, διότι η ηλιθιότητα του όχλου δεν είναι απεριόριστη. Με άλλα λόγια, τα ψέματα τελειώνουν κάποτε.

Καλεσμένος στους «Νέους Φακέλους» του Αλ. Παπαχελά ο υπουργός Οικονομικών ερωτάται γιατί παραμένει στο πόστο του, ενώ είχε πει πως αν χρειαστεί να πάρει νέα μέτρα θα παραιτηθεί, και απαντά αφοπλιστικά: και τι θα άλλαζε; Εδώ και καιρό, κάθε που αναλαμβάνει καθήκοντα μια κυβέρνηση, πρώτο της μέλημα είναι να αποδεσμευτεί από τις προεκλογικές της υποσχέσεις λέγοντας ότι δεν γνώριζε την αληθινή κατάσταση της οικονομίας. Έτσι με την περιβόητη απογραφή Αλογοσκούφη, έτσι και με το αμίμητο «λεφτά υπάρχουν» και το ταχύ πέρασμα στο «δεν υπάρχει σάλιο». Δηλαδή, η κυβέρνηση πάντοτε εκλέγεται λέγοντας ψέματα, και πάντοτε ρίχνει το φταίξιμο στο προηγούμενο ψέμα του αντιπάλου της. Όμως όταν οι πολιτικοί αλληλοκατηγορούνται, το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα είναι ότι αργά ή γρήγορα απλώς αποκαλύπτονται όλοι ως ψεύτες. Σε αυτήν την κατάσταση, που την ξέραμε από καιρό, προστίθενται εσχάτως και τα τεντωμένα νεύρα των αγορών, που μαθαίνουμε ότι είναι ευαίσθητες, και πρέπει να εκφράζεται κανείς πολύ προσεκτικά για να μην τις αναστατώσει. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο πρωθυπουργός μάς λέει πως συζητούσε από καιρό διάφορα σενάρια, αλλά δεν μπορούσε βεβαίως να το κάνει δημοσίως, διότι αυτό θα ήταν καταστροφικό για τη χώρα, και ο Γιούνκερ ομολογεί πως είπε ψέματα για το καλό του Ευρώ, παραβιάζοντας οδυνηρά την καθολική ηθική του. Ας δούμε τι διακυβεύεται: η δημοκρατία προϋποθέτει τη δημοσιότητα, δηλαδή χρειάζεται ο δημόσιος διάλογος να αντιστοιχεί στο πραγματικό ζητούμενο της περίστασης, ώστε να μπορεί ο λαουτζίκος να ξέρει ποιον και γιατί ψηφίζει. Όταν ο πρωθυπουργός ομολογεί πως δεν μπορεί να μιλά δημόσια για τα σενάρια που συζητά, ο λαός, που δεν είναι πια και τόσο αφελής, αντιλαμβάνεται πως ό,τι και να πει ο πρωθυπουργός μας δεν έχει καμία σημασία, διότι έτσι κι αλλιώς οι αποφάσεις λαμβάνονται «υπογείως». Τι σημασία έχει τι θα πει ο πρωθυπουργός, αφού μας έχει αποκαλύψει ότι ταυτοχρόνως παίρνει το αεροπλάνο και συζητά με τους φίλους και τους εχθρούς του κάτι άλλο, που δεν κάνει να το μάθουμε παρά μόνο κατόπιν εορτής; Ας πάψουμε να κοροϊδεύουμε τους συνωμοσιολόγους: όταν καταργείται η δημόσια συζήτηση, το μόνο που μας μένει είναι η συνωμοσιολογία.

Γιατί το κάνουν οι πολιτικοί αυτό, το εξηγεί ο αφορισμός του Π. Κονδύλη για το κάπνισμα: Η απόλαυση είναι βέβαιη, ο κίνδυνος ενδεχόμενος. Κι όταν κανείς στήνει μια καριέρα έτσι, το τι θα γίνει μακροπρόθεσμα στην πολιτική λίγο τον νοιάζει. Μόνο που εμείς ζούμε τις μέρες που αυτό το «μακροπρόθεσμα» έφτασε. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν θα πει κάτι ο πρωθυπουργός ή ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διότι πρέπει να είναι κανείς γκαβός και βλάκας για να μην καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ανθρώπους εθισμένους στο «είπα-ξείπα, την παρόλα μου τη χέζω». Θυμόμουν πρόσφατα τη φράση του Καστοριάδη, πως αν η «Πράβδα» έγραφε ότι ένα κι ένα κάνει δύο, οι Ρώσοι θα αμφέβαλλαν. Αυτό σημαίνει ότι τις δηλώσεις δεν τις ακούει κανείς, εκτός μόνο για να πονηρευτεί ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα (Φαντάζομαι ότι και οι αγορές κάπως έτσι θα σκέφτονται, δεν νομίζω να είμαστε οι μόνοι έξυπνοι). Οι προεκλογικές εξαγγελίες είναι κι αυτές κενές νοήματος, συνεπώς το ίδιο και οι εκλογές. Σε τέτοιες συνθήκες, τόσο γενικευμένης δυσπιστίας απέναντι στην τρέχουσα πολιτική, παραμονεύει η πιο σκληρή και αμετακίνητη βεβαιότητα, αυτή της βίας• βίας από την πλευρά της εξουσίας, που δεν θα μπορεί πια να διατηρεί την κοινωνική συναίνεση σε συνθήκες οικονομικής ερήμωσης, και βίας από την πλευρά των πολιτών, που θα ζητούν την ασφάλεια μιας ισχυρής βεβαιότητας, αυτής που την προσφέρει καλύτερα από όλους το αίμα.

Αυτή η εξέλιξη είναι η χειρότερη δυνατή, χειρότερη και από τη φτώχεια. Αναπτύσσεται συνεπώς το επιχείρημα στις μέρες μας ότι πρέπει κι εμείς να προσέχουμε πώς εκφραζόμαστε για τον ένδοξο κοινοβουλευτισμό μας, διότι αν μουτζώσεις τον Μεϊμαράκη διακυβεύεται το κύρος της δημοκρατίας και ρισκάρουμε την πολιτειακή εκτροπή. Δυστυχώς το επιχείρημα φαίνεται να έχει απήχηση και σε πολίτες εκτός Πασόκ, παραγνωρίζοντας δύο καίριες πτυχές της πολιτικής μας: ότι πλειάδα συνταγματολόγων τραβάνε τα μαλλιά τους λέγοντας πως η συνταγματική εκτροπή έχει ήδη συμβεί με το Μνημόνιο, και ότι η απουσία της βίας, που ήταν το καμάρι της έστω και διεφθαρμένης και άδικης κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, φαίνεται να τελειώνει. Δεν πρόκειται μόνο για τον τραυματισμό του Γιάννη Καυκά, πρόκειται για το ότι εδώ και καιρό η αστυνομία επιτίθεται σε διαδηλωτές με προθέσεις φονικές, είτε με μηχανάκια είτε με γκλομπς, και για το ότι φυλακίζονται συμπολίτες μας με κατασκευασμένες από την αστυνομία κατηγορίες. (Ο αισιόδοξος θα απαντήσει ότι τα πράγματα στη Συρία είναι ασύγκριτα χειρότερα, αλλά πραγματικά δεν ξέρω ποιον παρηγορεί αυτό) Η εποχή που λέγαμε ότι αυτή η διεφθαρμένη τυπική δημοκρατία είναι πάντως φιλόξενη, παρήλθε. Πόσος καιρός θα χρειαστεί για τους αστυνομικούς που βασανίζουν μετανάστες για γούστο, μέχρι να στραφούν σε άλλον στόχο; Λίγος, εικάζω.

Αντί όμως να παραδοθούμε στο επιχείρημα των ημερών, που λέει πως πρέπει να φερόμαστε ευγενικά στους βουλευτές, διότι διαφορετικά ανοίγεται ο δρόμος προς τη δικτατορία, το ζήτημα είναι να ξανακατοικηθεί η δημόσια σφαίρα από ουσιώδη πολιτικά ερωτήματα για τις αιτίες της κρίσης και το ζητούμενο της εξόδου, ώστε να πάψει το διεφθαρμένο κοινοβουλευτικό πανηγύρι να διεκδικεί το μονοπώλιο της πολιτικής, εκβιάζοντας ότι αν τους βρίζουμε είναι σαν να ζητούμε να κατέβουν τα τανκς. Ειλικρίνεια δεν μπορούμε να περιμένουμε από όσους έχουν διαπιστωμένα στηρίξει την πολιτική τους σταδιοδρομία στην εξαπάτηση. Απαιτείται από τη δική μας πλευρά να αντιμετωπίσουμε με παρρησία τις μισές αλήθειες της κυβέρνησης, δηλ. τις ευθύνες του λαού για το τι ψηφίζει και πώς πολιτεύεται, και να μπορέσουμε να μπολιάσουμε τη συζήτηση που μόλις ξεκινά με τον προβληματισμό μας και τις διεκδικήσεις μας. Εδώ που έχουμε φτάσει, οι πολιτικοί μας έχουν να περιμένουν μόνο μούτζες – κι αυτό αν είναι τυχεροί, γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Η προφανής αδυναμία της μούτζας είναι ότι αν οι αγανακτισμένοι αγανακτούν διότι ο βουλευτής τους τους έκλεισε την πόρτα, θα επιστρέψουν εκεί μόλις τους την ξανανοίξει. Το δικό μας χρέος είναι να σκεφτούμε ξανά την πολιτική μας αξιοποιώντας όλο το δικαιολογημένο πάθος της μούτζας, που είναι το κεντρικό σύμβολο των ημερών, και να πράξουμε ταυτοχρόνως με πολιτική φρόνηση που να αναγνωρίζει αποχρώσεις και λεπτομέρειες, δηλαδή να μπορεί να προτείνει.

Δημοσιεύτηκε στο The Press Project, 7/6/2011.

Σχόλιο στο άρθρο του Μ. Κατσίγερα για τους "ακτιβιστές της Χρυσής Αυγής"

Θαυμάζω την ψυχραιμία με την οποία απάντησε η κ. Ξ. Κουναλάκη (Καθημερινή 13-5-11) στο άρθρο του κ. Μ. Κατσίγερα (Καθημερινή 11-5-11) με τίτλο «Εκτός πολιτεύματος». Φοβούμαι πως όταν ο αρθρογράφος αναφέρεται επιδοκιμαστικά στους «ακτιβιστές της Χρυσής Αυγής», αναπαράγοντας αυτολεξεί το ακροδεξιό επιχείρημα πως «ίσως» (!) δεν είναι σωστό να αναμένει κανείς από αυτούς τη λύση, «έτσι και αλλιώς, όμως, στις γειτονιές μας, η πολιτεία δεν προστατεύει τους πολίτες της», βρισκόμαστε όχι απλώς μπροστά στην υιοθέτηση των στερεοτύπων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ρατσιστική βία, αλλά σε ωμή εξύμνηση της ρατσιστικής βίας. Στους δρόμους μας χύνεται αίμα. Δεν γνωρίζω και δεν ενδιαφέρομαι να μάθω αν το αίμα πιτσίλισε τον συντάκτη του άρθρου διότι μένει στην περιοχή, ή ακόμη και αν έχασε κάποιον δικό του άνθρωπο από τους φονιάδες που κυκλοφορούν στον δρόμο. Επιτρέψτε μου να πω ότι αδιαφορώ ακόμη και για το δεύτερο ενδεχόμενο. Όποιος επαινεί το μίσος και χαίρεται να ρίχνει λάδι στη φωτιά είναι ηθικός αυτουργός σε φόνο. Από πότε είναι δωρεάν και τσάμπα ο εγκωμιασμός των εγκληματιών; Για να μη φανεί ότι αδικώ τον συντάκτη, δεν είχε βεβαίως υπόψη του το ρατσιστικό πογκρόμ που ακολούθησε τον θάνατο του 44χρονου, αλλά υποθέτω ότι γνωρίζει πως δεν είναι η πρώτη φορά που φασίστες μαχαιρώνουν μετανάστες, έτσι δεν είναι; Είναι καιρός που τα λόγια μας μετράνε πολύ λίγο, γιατί οι λυσσασμένοι άνθρωποι δεν ακούνε κανέναν, αλλά παραδόξως είναι καιρός που τα λόγια μας μετράνε πάρα πολύ, γιατί όλοι περιμένουμε να ακούσουμε κάτι που να μην αναπαράγει τον βούρκο, αλλά να μας βγάλει από αυτόν. (Στις χειρότερες στιγμές αυτού του διαλόγου περιλαμβάνω και τη ρητορική αγριότητα του Ν. Κούνδουρου στη συνέντευξή του στο Βήμα 3-4-11)
Για τον λόγο περί συμψηφισμού, προτείνω ένα απλό κριτήριο: προκύπτει ή όχι η πράξη από την ιδιότητα του δράστη; Αυτό είναι το ερώτημα. Ο φόνος του Γρηγορόπουλου δεν προέκυψε από την αστυνομική ιδιότητα του Κορκονέα, προέκυψε από την ψυχοπαθολογία του ￚ εκτός αν εικάζει κανείς ότι η αστυνομία είχε δώσει εντολή να πυροβολούνται οι ανήλικοι που αυθαδιάζουν. Ο μαζικός ξυλοδαρμός διαδηλωτών αντιθέτως (μάλιστα ξυλοδαρμός δυνάμει θανατηφόρος, όπως προειδοποιούν εδώ και καιρό οι γιατροί), προκύπτει από την ιδιότητα των αστυνομικών, διότι γίνεται εν υπηρεσία, επανειλημμένα και μαζικά. Ο φόνος ενός νεαρού μετανάστη με μαχαίρι προκύπτει από την ιδιότητα του φασίστα, διότι συνιστά άμεση εφαρμογή στην πράξη των όσων διακηρύσσονται από τους φασίστες και τα οποία ο δράστης ασπάζεται προκειμένου να ενσωματωθεί στην οργάνωση. Ο φόνος ενός ανθρώπου στη διάρκεια μιας ληστείας δεν προκύπτει από την ιδιότητα του μετανάστη, είναι μια εγκληματική πράξη και πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοια. Η άποψη του Μ. Κατσίγερα ότι προκύπτει από το γεγονός ότι οι δράστες ήταν ξένοι, αν ήταν, για τους οποίους «λόγω των καταβολών και των αιματηρών εμπειριών στις πατρίδες τους η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία»ￚόπως έχει για μας τους Έλληνες ή εν γένει τους Δυτικούς, θα μπορούσε να προεκτείνει κανείς και να συλλάβει την ειρωνεία του πράγματοςￚ είναι άποψη άξια του ανθρώπου που επαινεί τον ακτιβισμό της Χρυσής Αυγής. Κι όσο για τις αιματηρές εμπειρίες, θα πρέπει σιγά σιγά να υπολογίζουμε ότι τέτοιες εμπειρίες διαθέτουν πια και πλήθος συμπολίτες μας που κυνηγούν μετανάστες με τα μαχαίρια, παίρνοντας εκδίκηση στο όνομα του συμπατριώτη τους. Ο αρθρογράφος καταλήγει λέγοντας πως η προστασία μας «δεν μπορεί να αφεθεί στις μιλίτσιες», αλλά η δουλειά έχει γίνει, η κατακλείδα δεν σβήνει τους αρχικούς επαίνους, εξού και το άρθρο του φιγουράρει υπερηφάνως στο ιστολόγιο της Χρυσής Αυγής. Νιώθουμε όλοι πως οι καιροί αλλάζουν, πως η επέλαση της βίας δεν θα αφήσει τον κόσμο μας ίδιο. Ένα από τα πράγματα που πρέπει να αρχίσουμε να συνηθίζουμε είναι να προσέχουμε τα λόγια μας.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ο δρόμος της αριστεράς 21/5/2011.

Το παρόν του παρελθόντος και το παρόν του μέλλοντος. Τέσσερα κείμενα για τον Γιάννη Κιουρτσάκη

Κωνσταντίνος Πουλής, Νίκος Μαυρίδης, Σπύρος Γιανναράς, Ηλίας Παπαγιαννόπουλος

ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΤΡΟΜΟΣ επ.5 - ΟΙ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΙ from TSIRI WEB TV on Vimeo.


Η κωμική σειρά των τσιριτσάντσουλες "Ένα τσιγάρο τρόμος" είναι διαλογικά δράματα που σχολιάζουν την επικαιρότητα και αποτελεί οργανικό κομμάτι της επιθεώρησης "Ραντεβού με την ιστορία (ή ο λάκκος με τα σκατά)". Κάθε Παρασκευή στο tsiri tv. Εκτάκτως γράφουν και παίζουν οι Κωνσταντίνος Πουλής και Χρήστος Συρμακέζης

Σκηνοθεσία: Τρόικα (Κωνσταντίνος Πουλής, Μαρίνος Μουζάκης, Ελισσαίος Βλάχος)
Παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2011

Χαρακτήρες και θέματα στον Σοφοκλή

Χαρακτήρες και θέματα στον Σοφοκλή

Η προετοιμασία, Ε.Μ. Γονατά, σε σκηνοθεσία Μ. Μουζάκη

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ from TSIRI WEB TV on Vimeo.

Η μικρού μήκους ταινία των ΤΣΙΡΙΤΣΑΝΤΣΟΥΛΩΝ βασισμένη στο ομότιτλο διήγημα του Ε.Χ.Γονατά. Παίζουν: Νίκος Μαυρίδης, Κωνσταντίνος Πουλής, Σενάριο - σκηνοθεσία: Μαρίνος Μουζάκης, Μουσική: Νίκος Γιούσεφ , Φωτογραφία: Δημήτρης Διακουμόπουλος, Σκηνικά: Διονύσης Ματαράγκας, Ήχος: Τακης Κορορός, Κοστούμια: Μαρία Μαρκοπούλου. Συμπαραγωγή: Τσιριτσάντσουλες & Κλαυσίγελως 2008

Η λύση για την Ακρόπολη, αντιπαροχή και ταχυδρόμηση

Να μη νομισθεί ότι ανήκω σε αυτούς που δεν έχουν ποτέ επισκεφθεί την Ακρόπολη. Την έχω επισκεφθεί και, μάλιστα, δύο φορές. Περίμενα και τις δύο κάτι να συμβεί. Να ανατριχιάσω, να σφιχτεί το στομάχι μου, να λιγοθυμίσω. Σου λέει: «νωθρά τα μάτια που δε δακρύζουν». Εγώ λοιπόν τίποτα. Πέτρες, ντουβάρια, τίποτα. Κανάτια, αρχαία κουζινικά, τίποτα. Αγάλματα, πισινοί, πλεξούδες, τίποτα. Δεν ένιωσα άσχημα, ευτυχώς, γιατί ξέρω τον λόγο: Η Ακρόπολη είναι ψυχρή και μπανάλ. Είναι, μάλιστα, σύμβολο της υποτίμησης του πολιτισμού μας.

Βέρα ἡ μηδενίστρια, Ὄσκαρ Οὐάιλντ

ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ: Λοιπόν, ὁ ὀνειροπαρμένος νεαρὸς τσάρεβιτς τελικὰ ἔλαβε συγχώρεση καὶ θὰ ἐπιστρέψει στὴ θέση του.

ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΠΑΥΛΟΣ: Ναί. Ἂν αὐτὸ εἶναι συγχώρεση, καὶ δὲν εἶναι χειρότερη τιμωρία. Προσωπικά, τουλάχιστον, βρίσκω τὰ ὑπουργικὰ συμβούλια ἐξαιρετικὰ κουραστικά.

ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ: Φυσικά, ὅλο μιλᾶτε.

ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΠΑΥΛΟΣ: Ὄχι, μᾶλλον εἶναι ποὺ πρέπει νὰ ἀκούω μερικὲς φορές. Εἶναι τόσο ἐξουθενωτικὸ νὰ μὴ μιλᾶς.

ΚΟΜΗΣ ΡΟΥΒΑΛΟΦ: Καὶ πάλι, τὸ χειρότερο εἶναι νὰ σὲ κρατοῦν σὰν φυλακισμένο, ὅπως ἦταν ὁ τσάρεβιτς, νὰ μὴ σὲ ἀφήνουν ποτὲ νὰ βγεῖς ἔξω στὸν κόσμο.