Εκδήλωση μνήμης για την Κίττυ Αρσένη

Παρουσίαση του Φόρου στους Ρακοσυλλέκτες

Ελληνοφρένεια, ερώτηση σε Στουρνάρα (στο 16')

Η κάτω όψη της κρίσης, βιβλιοκρισία του Χριστόφορου Κάσδαγλη για τον "Φόρο στους Ρακοσυλλέκτες!"

Από τη δράση του Δικτύου Νομαδικής Αρχιτεκτονικής, 

Μας έδιωξαν από δω. Περπατώντας στις διαδρομές των εκτοπισμένων: Μικροί σπόροι, 

στην 4^η Μπιενάλε της Αθήνας, με τίτλο AGORA, 

που πραγματοποιείται στο Χρηματιστήριο της οδού Σοφοκλέους, έως την 1^η Δεκέμβρη

Ελληνοφρένεια, Δωσίλογοι (στο 18.05'')

Ελληνοφρένεια, 28η Οκτωβρίου 2013

THE “SUCCESS STORY” AND MAGIC

Το «ΟΧΙ» και το μεροκάματο

Το «σαξές στόρι» και η μαγεία

«Στα άκρα» - μια συζήτηση με τον Α. Σαμαρά

Ο Μιχαλολιάκος στο ταπητουργείο

Ο Δένδιας antifa

Συζήτηση με τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο

Συζήτηση με τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο για το βιβλίο "Φόρο στους Ρακοσυλλέκτες!", εκπομπή "και λίγα λέω", στο κόκκινο, 11 Οκτωβρίου 2013.

http://stokokkino.gr/mp3/2246..2013-10-11.mp3

για την Κίττυ Αρσένη

Ποινικοποίηση του μαχαιρώματος

Τι αλλάζει με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα; Δεν μιλώ για την οικογένειά του, που δεν θα συνέλθει ποτέ, αλλά για όσους κρίνουμε πολιτικά, από απόσταση. Προφανώς εμείς δεν μπορούμε να αναφωνήσουμε, μαζί με διάφορες φυλλάδες ήδη από τα επεισόδια στο Πέραμα, ότι «τώρα χτυπούν και Έλληνες!» Όπως πρέπει να δείξουμε σεβασμό στον θάνατο του Παύλου Φύσσα, οφείλουμε σεβασμό και στα προηγούμενα θύματα των φασιστών, που δεν ήταν Έλληνες. Ανακαλύπτουμε τώρα ότι η Χρυσή Αυγή είναι φονική συμμορία; Κάποιοι προσποιούνται ότι το ανακαλύπτουν τώρα. Είναι γι’ αυτό λογικό να ρωτήσουμε όλους τους «μου αρέσει ο τσαμπουκάς της», «μια πιο σοβαρή Χρυσή Αυγή» κ.τ.ό. τι έχουν να πουν. Αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να παραστήσουν τους έκπληκτους. Εμείς όχι.

Ας πούμε κάτι ευχάριστο

Φόρο στους ρακοσυλλέκτες!

Στην πυρά!

Προφήτες και υπουργοί

Τὸ λαχεῖο

Οι άγριοι, οι διανοούμενοι και οι άγριοι διανοούμενοι

Οι Μάγιας και η ρουτίνα

Η προφητεία των Μάγιας ρίζωσε τόσο στο λαϊκό φαντασιακό, ώστε στην Κίνα έγιναν εκατοντάδες συλλήψεις για διασπορά φημών για το τέλος του κόσμου, ενώ υπάρχουν πόλεις που εξάντλησαν τα όριά τους στην τέλεση γάμων και την αγορά ειδών πρώτης ανάγκης από τα σούπερ μάρκετ. Στην Τσετσενία άδειασαν τα μαγαζιά από αλάτι και σπίρτα, εν αναμονή της συντέλειας του κόσμου. Ούτε λίγο ούτε πολύ έχουν γραφτεί 3.000 βιβλία για το ημερολόγιο των Μάγιας. Η επιστημονική απάντηση πως αν ο πλανήτης Νιμπίρου ερχόταν προς τη Γη θα τον βλέπαμε (θα ήταν μάλιστα από τα πιο φωτεινά αντικείμενα στον ουρανό) είναι μια απάντηση ορθή αλλά επιφανειακή. Ενδιαφέρον έχει η ψυχική στάση. Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι γιατί οι άνθρωποι θέλουν τόσο πολύ να ακούν ιστορίες καταστροφής.

25η Μαρτίου

Η θεωρία των δύο άκρων

Τα όρνια

Χωρὶς Χαρτιά

Οι σοφοί και αδέκαστοι τεχνοκράτες

«Ο καθένας μπορεί να σηκωθεί και να πει τη γνώμη του, είτε είναι μαραγκός, είτε σιδεράς, τσαγκάρης, έμπορος, καπετάνιος, πλούσιος, φτωχός, ευγενής, αγροίκος»

Πλάτων, Πρωταγόρας 319d

Ελπίδα

Κατάρα στην ελπίδα! Στην πίστη, κατάρα!

Και, προπαντός, κατάρα στην υπομονή!

Γκαίτε, Φάουστ

Torture in Greece

Within the din of current Greek events, a cauldron where violence and injustice mix, there is one issue that stands out because it constitutes the most extreme human experience: torture.

Read more: http://www.opendemocracy.net/konstantinos-poulis/torture-in-greece

Ο γάμος της Κανά, Μιστέρο Μπούφο του Ντάριο Φο

Ἀγανακτισμένος

Ποιον είπες απεργό, ρε;

Οι σημασίες των λέξεων αλλάζουν με τον καιρό. Ιδίως στην πολιτική, οι σημασίες αλλάζουν κατά τις δια­θέσεις της εποχής, και μπορεί η κα­κόσημη λέξη να γίνει μέση λέξη και μετά εύσημη. Π.χ.: Η λέξη «δημοκρα­τία» δεν είχε πάντοτε θετικές συνδη­λώσεις. Όχι μόνο στην αρχαιότητα: μέχρι τη γαλλική επανάσταση κανείς συγγραφέας δεν χρησιμοποιούσε τη λέξη «δημοκρατία» με θετικό πρόσημο. Όταν ο Γουέρντσγουορθ έγραφε «ανήκω στην απεχθή τάξη των ανθρώπων που ονομάζονται δημοκράτες» ήθελε να προκαλέσει, αλλά δεν αστειευόταν. Αντίστροφα, η λέξη «ιμπεριαλισμός» στα Αγγλικά σήμαινε κατά τον 19ο αιώνα τη δόξα της αυτοκρατορίας, υψηλό πατριω­τισμό, δεν συνοδευόταν από αρνητι­κό πρόσημο. Το ίδιο συνέβη με την «αποικιοκρατία», που σήμαινε την υπερηφάνεια για την υπεροχή των λευκών, και με τη λέξη «καπιταλι­στής», που ήταν μέση λέξη, σήμαινε απλώς τον κάτοχο κεφαλαίου. Μια τέτοια αλλαγή συμβαίνει σήμερα και στο πρόσημο της λέξης «απεργοσπά­στης». Η περιγραφή του απεργοσπά­στη στα Αγγλικά με τις λέξεις blackleg και scab έχει αμφίβολη ετυμολογία, είναι αδιαμφισβήτητης όμως δριμύ­τητας: είναι όροι έντονα προσβλητι­κοί, που συνδέονται οπωσδήποτε με βρισιές, ενδεχομένως και με αρρώ­στιες. Το τραγούδι «Blackleg miner» είναι ένα αμερικάνικο τραγούδι των αρχών του 20ου αιώνα για τον απεργοσπάστη ανθρακωρύχο, για τον οποίο λέγεται ότι καμία γυναίκα δεν τον κοιτάζει, κάνουν αγώνα για να τον πιάσουν, του τρίβουν λάσπες στο πρόσωπο, μπαίνουν στην ουρά για να τον πιάσουν από τον λαιμό και να του σπάσουν τα κόκαλα, τον πετούν στην Κόλαση και τον απο­χαιρετούν λέγοντας να μην περιμέ­νει να πεθάνει για να γραφτεί στο συνδικάτο. Το τραγούδι αυτό ξανα­τραγουδήθηκε με πολλές αφορμές κατά τον 20ο αιώνα, ανάμεσά τους και τη μεγάλη απεργία των ανθρα­κωρύχων στην Αγγλία. Πρόκειται για χαρακτηριστικό τραγούδι μιας ολό­κληρης κατηγορίας, που εκφράζει το μίσος απέναντι στον άνθρωπο που προδίδει τον αγώνα των εργατών για να εξυπηρετήσει το αφεντικό. Αυτή η λέξη λοιπόν σήμερα γνωρί­ζει μια καινούργια ιστορία, καθώς ο απεργοσπάστης γίνεται σιγά σιγά το θύμα που οι συνδικαλιστές (λί­γοι, διεφθαρμένοι και βολεμένοι, κατά το ίδιο στερεότυπο) δεν τον αφήνουν να εργαστεί. Το δικαίωμα στη δουλειά αναβαπτίζεται και αυτό και δεν σημαίνει πια προστασία από την ανεργία, αλλά δικαίωμα στην υπονόμευση της απεργίας. Μπορεί με την ίδια διαδικασία να γίνει και ο απεργός βρισιά: «ποιον είπες απερ­γό, ρε;»

«Τα φάγαμε όλοι μαζί»

Εθελοδουλεία

Ο άνθρωπος προτιμά τη γαλήνη, και τον θάνατο ακόμα,

παρά να έχει την ελευθερία να ξεχωρίζει από μόνος του το καλό απ’ το κακό

Φ. Ντοστογιέφσκι

Δεν κουνιέται φύλλο

Όποιος έχει ταρακουνήσει έναν κα­ταθλιπτικό φίλο από τους ώμους, ξέ­ρει πόσο μάταιο είναι μερικές φορές να επιτίθεσαι στον παραιτημένο για­τί είναι παραιτημένος. Όμως αυτή η σκέψη είναι η πιο επείγουσα σκέψη της περιόδου.

Συνάντηση τῆς Λογοτεχνικῆς Συντροφιᾶς μὲ τὸν Κωνσταντῖνο Πουλῆ